ভাস্কৰ্য্য হৈছে ত্ৰৈমাত্ৰিক ক’লা। ইয়াৰ বাবে পৰম্পৰাগত ভাৱে দুটা পদ্ধতি আছেঃ- শিল বা কাঠত নক্সা কটা আৰু আকৃতি বা ঠাচত তৈয়াৰ কৰা। শিল বা কাঠত নক্সা কাটিবলৈ শিল বা কাঠৰ প্ৰয়োজন আৰু ঠাচত গঢ়িবলৈ কুমাৰৰ মাটি,পুৰণা লোহা, পিতল,ৰূপ আদি। আধুনিক শিল্পী সকলে নতুন বস্তু আৰু কৌশল উদঘাটন কৰিছে। ভাস্কৰ্য্যৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় প্ৰধান বস্তু সমূহ হৈছে,বোকা বা আলতীয়া মাটি,চিমেন্ট,প্লাষ্টাৰ অৱ পেৰিচ,কাঠ,শিল,ধাতু আৰু আঁহ ইত্যাদি।

ভাস্কৰ্য্যক সাধাৰণভাৱে এনেকৈ সংজ্ঞা দিব পাৰি, “ খোদিত কৰি বা বটালিৰে খুলি(কাঠ বা শিলত), ঠাচত গঢ়ি(কুমাৰ মাটিৰ দৰে)নাইবা ঢালাই কৰি ভাস্কৰে শিল্প কৰ্মৰ মৰ্য্যাদা দিয়াটোৱে হ’ল ভাস্কৰ্য্য শিল্প” ।  

বিশেষজ্ঞ পাঠ্যক্ৰম

জীৱিতাৱস্থাৰ নক্সা বিদ্যা অধ্যয়নঃ-(ভাৰতীয় নক্সাৰ শ্ৰেণী কৰণ)